Na het ontbijt dat we weer bij de supermarkt hebben gehaald betalen we de lieve oude dametjes en vertrekken richting Slovenië. We stoppen eerst bij de ingang naar de watervallen, maar het is druk en nog een eind lopen. We willen ook niet onze beladen motorfietsen op de parkeerplaats laten staan. Dus na een kort bezoek aan de souvenirshop rijden we weer verder. We drinken koffie in een restaurantje bij een rontonde het is goed warm en moeten we dus vocht aanvullen. Eenmaal in Slovenië zien we nog restanten van de Balkan oorlog die in Slovenië door de homogene samenstelling van bevolking gelukkig maar een 10 dagen heeft geduurd. Wat wij er nog van zien zijn beschoten huizen waar de bewoners niet zijn teruggekeerd. De huizen liggen overigens in een schitterend natuurgebied en de vele reclameborden duiden op intensief gebruik voor grensverleggende activiteiten zoals klimmen en raften (nee niet ruften). Net als we opzoek zijn naar een plek om te lunchen slaat het noodlot toe, voor het eerst tijdens onze verre trips. Otto gaat hard onderuit op grind dat in ruime hoeveelheden ligt op de binnen weggetje dat de route ons aanwijst. Otto rijdt als laatste en vooraan hadden we niets in de gaten, wij waren ook druk met de uitdaging van het terrein en we hadden problemen met onze communicatiesysteem waardoor we niet met z’n vijven konden pairen en dus praten. Op de doorgaande weg bemerkte ik dat Gerard en Otto er niet waren. Ik ben heel langzaam gaan rijden en nadat we in de verte niemand konden zien zijn we gestopt om te bellen. Daar kwam het nieuws dat Otto gevallen en gewond was. We zijn toen terug gereden naar het punt waar de afslag naar de landweg was. Daar geparkeerd en per voet verder. Het is dermate steil dat we niet nog een keer een risico wilden nemen. Beneden aangekomen bleek Otto al te worden geholpen door local die verpleger was. Zijn inschatting was niet gebroken, maar Otto had pijn aan zijn voet of enkel die gedraaid onder zijn motor terecht was gekomen. Terwijl wij zaten te bedenken wat nu zegt Otto: “Het gaat wel weer”. Ik had mijn twijfels maar ik kan niet voelen wat hij voelt. We moeten nog een flink stuk we zjjn circa halverwege. Maar goed we krijgen Otto op de motor, bedanken de lokale meneer voor zijn hulp en vertrekken. Tijdens het rijden lijkt het goed te gaan tenzij Otto de verkeerde voet aan de grond zet. In het volgende stadje stoppen we voor lunch, afstappen van Otto gaat slechts met veel moeite. Na de lunch rijden we verder richting de hoofdstad Ljubljana. Daar stoppen we nog voor een cola maar rijden dan vlug verder naar onze eindbestemming een B&B in Kranj in het noorden van Slovenië. Naar Kranj is niet ver meer en we komen mooi op tijd in Kranj, daar krijgen we gelijk een halve liter godenvocht aangeboden door de eigenaresse van de B&B. We krijgen Otto maar met moeite van de motor en mijn twijfels rijzen.
We ondersteunen Otto naar de kamer en we bespreken wat we gaan doen. Er is geen restaurant op loopafstand, maar gelukkig bieden de mensen van de B&B aan ons naar een pizzeria te rijden. Dat gaat prima maar Otto gaat steeds minder en bij terugkomst hakken wij de knoop door, we gaan morgen niet rijden maar we gaan met Otto naar een ziekenhuis voor foto’s. We overleggen met de eigenaresse en zij is bereid om iemand ons te brengen. Met z’n vijven is wat veel en we spreken af dat Bas en ikzelf achterblijven bij de B&B. Gepland was een rondje Slovenië, gelukkig loopt Slovenië niet weg en kunnen we dat een andere keer doen.
Na het ochtend toilet lopen Bas en ik naar het winkeltje waar we gisteren wat te drinken hebben gehaald. Nu gaan we voor de broodjes en wat beleg. We ontbijten en na een poosje komt ook de eigenaar we betalen de man, het was een super appartement. Het regent een beetje dus voor we vetrekken gaat de regenkleding aan. Het is best fris dus het is helemaal niet erg om de regenjas aan te hebben. We rijden richting Sipovo, op een of andere manier missen we de locatie waar Dutchbase is geweest. Waarschijnlijk hebben we het gewoon niet herkend. We rijden in westelijke richting richting Kupres. Kupres vroeger niet meer dan een kruising van wegen met wat huizen is behoorlijk gegroeid. Ik zit zo om me heen te kijken dat ik de afslag mis. Ik herinner me een tijd dat de dekking van GSM nog heel slecht was en dat in Kupres een GSM mast stond, daar kon je even naar huis bellen. We rijden door naar Sipovo, onderweg zie ik grasland, waar in 2000 nog bordjes met waarschuwing voor landmijnen stonden. In Sipovo wordt hard gewerkt, de weg ligt op vele plekken open. We stoppen bij een restaurant met een terras voor een kop koffie. Dit is republiekska Serpska, de servische enclave. Wat ons opvalt dat er niet zoveel welstand is als in Bugonjo, kleding en auto's hebben hun beste tijd gehad.
We bestellen koffie en krijgen geen barrista koffie maar oploskoffie. De motor van Gerard staat op de stoep, daar vindt de lokale hermandad wat van. Nog voor er wrijving kan ontstaan zetten de we nederig de motorfiets waar hij volgens de agent wel goed staat. Ik voel mij nog steeds niet op mijn gemak hier. Na de koffie rijden we dan ook vlug verder. Ik herken bepaalde stukken van de weg maar ook delen van de weg zijn omgelegd. We rijden richting Bihac, op de hoofdroute aangekomen stoppen we bij een tankstation om te tanken. Vanaf hier is het eigenlijk alleen de hoofdweg volgen. We rijden over een rijksweg en doorkruisen af en toe kleine plaatsen. Rond het middaguur vinden we een wegrestaurant om te lunchen. Hamburger met cola wordt het dit keer. Niet verkeerd en ik betaal voor ons allen met het wisselgeld dat ik gisteravond had gekregen bij de pizzaria. Nu zijn mijn Bosnia Convertibel Marks opper de pop. Rond drie uur komen we aan bij de grens. Geen problemen aan de grens. Weer in Kroatie zie je gelijk het verschil, meer welvaart. Otto seint dat we even moeten stoppen, er is een waarschuwing voor de ABS gaan branden. We kunnen geen oorzaak vinden en bellen voor de zekerheid met de garage. We kunnen doorrijden is het bericht. We hoeven maar een klein stukje als we aankomen bij onze Bed and Breakfast.
Deze wordt gerund door twee oude dames. De kamers zijn niet slecht en we hebben een eigen keuken, dus besluiten we om vanavond zelf wat te koken. Nadat we de motorkleding uitgedaan hebben lopen we naar een supermarktje in de buurt. Goede aanwijzingen van een van de dames leidt ons recht op het doel. We halen wat bier, fris, chips en spulletjes om een pasta maaltijd te maken. Terug bij de B&B strijken we neer op het terras, drinken een biertje en maken de dagelijkse vlog. Hierna ga ik de pasta maken, koken is ontspanning. Pasta is natuurlijk zo bereid en binnen 20 minuten zitten we aan de maaltijd. Het smaakt best al zeg ik het zelf. Terwijl we koken, praten en drinken zie ik een van de dames steeds om het hoekje gluren. Kennelijk vertouwen ze de stoere bikers niet. Rond 2300 is het tijd voor bedje, we ruimen alles netjes op en doen de vaat, tanden poetsen en dan naar naar bed.
Het is weer een zonnige ochtend, voor het ontbijt wandelen we naar boven naar het restaurant. Het restaurant ligt boven op de heuvel met uitzicht op de Adriatische zee. We schuiven aan het ontbijt en genieten niet alleen van het ontbijt en elkaars gezelschap maar ook van het uitzicht. Het ontbijt is uitstekend, dus we betalen de man en gaan naar het appartement om te pakken.
Rustig doe ik mijn spulletjes weer in de koffers en wacht tot het allerlaatste moment met het aantrekken van mijn motorkleding, het is al aardig warm. Rond een uur of half elf rijden we van het terrein af richting Split. We volgen weer de kust in zuidelijke richting. In een dorpje ten zuiden van Split tanken we de motoren vol zodat we ons daarover vandaag geen zorgen meer hoeven te maken. De kustweg is niet precies aan de kust maar is hoger gelegen zodat je vrijwel altijd over de zee uitkijkt. De kustweg leid je eigenlijk om de plaatjes heen, hier en daar gaat de weg door een dorp heen zodat je de colour locale meekrijgt. Maar vaak is het er ook heel druk en moet je goed opletten, en stilstaan met motoren in deze temperaturen is not funny, dus daar waar het kan kruip ik langs het verkeer af wel bewust dat er nog 4 motoren achter mij rijden. Maar daar van afgezien, is het toch echt wel genieten. Voor de lunch dalen we af naar de kust, we parkeren de motoren op een betaalparkeerplaats, we hoeven echter niet te betalen. We handelen rustig op zoek naar een restaurant. Helaas vinden we geen plek direct aan het water maar aan de overkant van de weg is goed genoeg. Bas en Jeroen nemen de kans met beide handen aan en nemen een frisse duik in zee.
Ik laaf me aan een koude cola. Na een prima lunch is het weer tijd om onze weg te vervolgen want we moeten op tijd in Dubrovnik zijn, vanavond is de halve finale van de Europacup en Kroatië speelt, lijkt ons wel leuk om dat mee te maken. We kopen bij een kraampje nog een Kroatisch shirt zodat we op kunnen gaan in lokale bevolking. We gaan niet alleen weer naar boven naar de kustweg maar we rijden niet veel later de bergen in. We hebben weer een nieuw landschap, een mediteraan berglandschap via kleine bergwegen rijden we in zuidelijke richting. Kennelijk zijn er wilde zwijnen want we komen waarschuwingsborden tegen. Na het berglandschap wordt het vlakker en rijden we in vallei. Tot onze verrassing staan we opeens voor de Bosnische grens. Ik had dit bij het route maken niet gezien, maar goed we rijden Bosnië in en na enkele tientallen kilometers staan we weer aan de kroatische grens. Dan is het nog maar een stukje naar Dubrovnik. We moeten even zoeken naar ons appartement maar vinden al snel waar we moeten zijn. De motoren kunnen in de parkeergarage, dat geeft een veilig gevoel. Het appartement is keurig en omdat het goed warm was nemen we eerst een douche. Er staat nog wat te drinken in de koelkast een de eigenaar brengt nog wat extra helemaal goed. Na de douche komen we tevoorschijn in de Kroatische kleuren. Otto heeft niets met voetbal en heeft geen shirt, ik voel er ook niets voor maar vindt het wel een leuk shirt. We nemen de bus naar het oude centrum van Dubrovnik. Het oude Dubrovnik is een vesting met best wel een brede hoofdstraat met de gebruikelijke touristische winkeltjes. We scoren de sticker en een badge voor dat we een plekje zoeken bij een kroeg die een TV op het terras heeft.
De wedstrijd begin al vlug en is best wel spannend. Wat ook wel spannend is, is dat we nog niet gegeten hebben en onze voetbal vrienden schijnen dat te vergeten. Twee helften gaan voorbij er komt verlenging en daarna moet met penalties de uitkomst worden geforceerd. Uiteindelijk wint Kroatie maar is het inmiddels zo laat dat waar we ook vragen we nergens meer kunnen eten. Otto laat duidelijk merken dat hij daar een dikke sik van heeft, en ik ben daar ook niet blij mee. Onderweg kom ik nog een bakker tegen die open is en koop iets van gehakt in bladerdeeg, dat is in iedergeval iets. Als we in het appartement aankomen bespreken we de situatie, de sfeer heeft een klein deukje opgelopen. We maken duidelijke afspraken zodat misverstanden van deze avond in toekomst niet meer moeten voorkomen.
De zon schijnt al vroeg onze slaapkamer binnen. Ik neem een douche en tref de rest op het balkon in verschillende stages van aankleden Bas in z'n zwem pendek en Gerard zelfs gewoon in z'n onderboks. We genieten van de ochtend zon. Bas tikt nog een stukje pizza van gisteravond weg. Ontbijt hebben we verder niet, dat moeten we onderweg ergens doen. Gerard besluit nog een scheetje te laten..., oepsie slecht plan. Maar even wat Norrit erin. Otto wil er ook, kennelijk rommelt er wat. We tuigen de brommers weer op, nemen afscheid van de onderburen en gaan de stijle weg weer naar de kustweg.
We hoeven maar een klein stukje tot aan de ferry naar Navolja. We moeten heel even wachten tot we aan boord kunnen. Aan boord een lekkere capuccinno met een crossaint gescoord, precies wat ik nodig heb. Het is slechts een korte oversteek naar het schiereiland. van de ferry gaat het vrij stijl omhoog in een soort van maanlandschap met slechts stenen. Bij Navaljo stoppen we om te tanken. Daarna rijden we door richting Zadar. Na een poosje stoppen we voor een leg strech en wat foto's.
De lunch nuttigen we voorbij Zadar in restaurant met uitzicht over zee. Bas en Jeroen gaan nog even plonzen. Na afloop mag de zwemboks van Bas weer in de wind wapperen achterop mijn topkoffer. Het is gewoon een beetje paradijs hier. Na de lunch gaan we weer verder. Niet ver van split zie ik een afslag erg laat, ga op de rem de rest passeert me behalve Gerard. We wachten even, maar na een poosje nemen we aan dat de rest door is gereden, conform afspraak. Wij volgen de geplande route, over een bergweggetje. Na ongeveer een halfuur komen we weer op de hoofdweg uit en zien we de rest iets verderop rijden. Door het verkeer kunnen we niet dichterbij komen. Bij de afslag naar Modena komen we vlak achter ze en komen eigenlijk tegelijk aan. We staan bij het hotel, dat schijnt dus niet goed te zijn we moeten bij de appartementen zijn. We rijden naar de andere receptie waar het inchecken eigenlijk snel gebeurd is. We hebben een compleet appartement voor ons zelf. De motoren kunnen we voor de deur parkeren.
Uit met de motorkleding aan met de zwemkleding en op naar het strand. Uiteraard eerst een kouwe kletser op de goeie afloop. Daarna gaan we met z'n alle het water in die precies de juiste temperatuur heeft. Daarna checken we de strandtentjes uit. Bij de strandtent die het gezelligst uitziet strijken we neer voor het diner. Ik neem weer de civapcicci met veel zalf en voldoende vocht om het allemaal weg te spoelen. Rond tien uur lopen we terug naar het appartement, we moeten nog even het zout eraf douchem en dan is het alweer tijd voor bedje, morgen we weer een mooie dag rijden.