Morge, het is weer een mooie ochtend. Met slechts 70km te gaan hebben we alle tijd van de wereld. Nog loom van de rit van gisteren en de alcoholische versnaperingen daarna komen we langzaam op gang. Eerst maar eens ontbijten na het ochtendtoilet. We zijn benieuwd hoe dat er in Italië uit ziet. We hebben niets te klagen. Er is een uitgebreid ontbijt buffet. Er ligt lekker fruit bij en neem voor de afwisseling een fruit ontbijt. De koffie is goed, dat mag je eigenlijk in Italië ook wel verwachten. Na ontbijt gaan we eerst maar eens afrekenen, geen idee welk bedrag hier uitrolt. Dde rekening lijkt ons redelijk gezien het feit dat we gegeten hebben en rijkelijk hebben gelaafd. We halen onze spulletjes van de kamer en sturen de motoren weer om het hotel. Natuurlijk gaan we niet weg zonder een bewijs van onze aanwezigheid achter te laten, we plakken onze sticker op nog enigzinds maagdelijke voordeur.
Via een weg die richting de kust meanderd rijden we niet veel later de snelweg op. Het eerste stuk snelweg nadat we 6 dagen geleden de vogezen op reden. Het is gewoon even wennen. Een uurtje later rekenen we af bij het tolpoortje waar we de snelweg weer hebben verlaten. Rustig rijden we Alessandria binnen. We zijn onderweg naar het station van Alessandria want vanaf daar gaan we met de trein naar Düsseldorf. Bij het station neemt Jeroen op de totonde de verkeerde afslag, maar enkele ogenblikken later voegt hij zich weer bij ons en gezammelijk rijden we het stationsterrein op. In het eerste oogopslag zie ik geen bordjes maar op de stoep wijst iemand dat we naar links moeten rijden. Tussen het stationsgbouw en eenander gebouw aan de rechterhand rijden we verder, er staat een tafeltje naast de weg daar maar eens stoppen. Een dame ratelt in hoog tempo een verhaaltje af en wijst dan naar de parkeerplaats. Eerst maar eens de brommers op de parkeerplaats zetten, de helm af en dan maar eens terug lopen en vragen wat ze nu allemaal heeft gezegd. Maar onderweg komen we iemand van de organisatie tegen die ons op de juiste plek zet en verteld dat we als snel de brommers op de wagon kunnen zetten.
Even later komt hij de straps brengen die je zelf aan je motor moet bevestigen en niet veel later sturen we de motoren de wagon op. Van de vorig keer weet ik dat het niet voor niets is dat je je helm moet ophouden en met de helm zowat op de tank en de ruit en in de laagste stand rijden we bijna naar het einde van de wagon. Er staan niet veel motoren voor ons. Door de efficiënt bepakken hoef ik slechts de tanktas en één binnentas mee te nemen. Deze mogen we achterlaten in de wachtruimte van het station terwijl wij op zoek gaan naar wat te eten. Van vorig jaar weten we dat het eten op de trein beperkt is. In het park tegenover het station is een kiosk met een terras. Daar bestellen we een hamburger en een biertje want we hoeven tenslotte niet meer te rijden. Het personeel van de Duitse Bahn had ons met klem verteld om niet later dan vier uur terug op het station te zijn. Jammer genoeg stonden de wagons nog niet klaar, er moest eerst nog een trein passeren. Al met al hebben we toch nog een uur op het peron gezeten. Eenmaal in de trein hadden we een eigen coupé ter beschikking. Netjes zoals wij zijn hebben we eerst onze spullen opgeborgen om vervolgens te wachten wat er ging komen. Een stewardess heeft even de spelregels uitgelegd waarna we vrij in beweging waren. Omdat we net hadden gegeten hebben we eerst maar eens de bestanden van de camera's gehaald en op de laptop en harde schijf veilig gesteld. Hier na bestanden met Otto uitgewisseld helaas had ik voor de bestanden van Jeroen geen plaats meer op de harde schijf, Alleen Otto en ik hadden samen al 117 Gb aan film een foto materiaal van de afgelopen negen dagen. Na het invallen van de duisternis zijn we een plekje in de restauratie gaan zoeken. Daar hebben we nog een kleinigheid gegeten en gedronken. Vanuit de restauratiewagen heb je een mooi uitzicht, en wij zaten daar terwijl de trein door een mooi deel van Zwitserland boemelde, geen straf. Tegen elf uur hebben we de bedjes uitgeklapt en zijn we door de trein zachtjes in slaap gewiegd.
De zon schijnt al aardig wanneer we wakker worden. Vandaag heen we weer een flinke rit voor de boeg. We rijden vandaag richting Genua over de Franse en Italiaanse Riviera. Na de bad en was nemen we alvast een paar binnentassen mee naar beneden. Voor het bezoek aan Monaco hadden we alle spullen mee naar binnen genomen zodat onze motorkleding in de koffers zouden passen. De motoren staan er nog net zo bij als we ze achter hebben gelaten, gelukkig ik was er niet helemaal gerust op om ze op de stoep voor het hotel achter te laten. Na de tassen in de koffers te hebben gedaan schuiven we aan bij het ontbijt. Ik eet 's morgens graag yoghurt, en dat dat is er voldoende. Hoewel het van die plastic bekertjes zijn waar ik van verwacht dat ze vol chemicaliën zitten, beter niet over nadenken. De koffiemachine is stuk, kak maar halverwege het ontbijt krijgen ze het ding toch op gang. Ook hier is water koken en koffie in een filter er niet meer bij. We lopen rustig naar boven om de resterende spullen te halen. Ik besluit twee keer te lopen, ik kan nog lang genoeg het motorpak aan. We laden eerst alle spulletjes in de koffers en halen daarna de motorkleding. De navi en camera op de cockpit en camera op de helm. Laatste check en voorlopig laatste peuk voor Otto en dan gaan we op pad. Op de kustweg is het al aardig druk. We slingeren door het verkeer en we genieten van het uitzicht. We moeten nog een stukje door downtown Nice meet verkeerslichten, niet leuk maar het valt gelukkig nog wel mee. Het eerste stuk is natuurlijk dezelfde weg als gisteren naar Monaco. Na een klein uurtje stoppen we op een parkeerplaats voor een leg stretch en om de druk van de blaas te halen, oude mannen. We nemen nog wat foto's en proberen een nieuwe camera positie voor de action cam.
Na en kwartiertje klimmen we weer in het zadel en vertrekken weer in oostelijk richting, de hoofdrichting van vandaag. Als we Menton zijn gepasseerd komen we als snel aan de Italiaanse grens die we zonder ook maar van het gas af te gaan oversteken. In Italië is het een drukte van jewelste. Op een gegeven moment komen we in een plaats op een rotonde waar van vijf of zes kanten voertuigen naderen. Ik probeer een heer in het verkeer te zijn maar als blijkt dat daar nogal misbruik van wordt gemaakt druk ik hem er ook maar voor. Hierna is het tijd om te tanken en wat af te koelen. We stoppen bij een tankstation en gooien de motoren vol octaan houdende levenselixer. Zelf nemen we ook wat, maar het tankstation heeft geen gelegenheid ergens te gaan zitten. Dus rijden we maar een stuk door en een stukje verder is een soort groenten en fruit stalletje waar ze ook een terrasje hebben. Daar stoppen we zetten de motoren op de standaard en nemen plaats onder een grote parasol. Ik haal voor ons wat koels te drinkenis genieten, uitzicht over de middellandse zee. Omdat het we nog niet op de helft zijn gaat het vlug weer verder. De volgende plaats is het ook druk maar meer met scooters die je links en rechts passeren. Ondanks dat ik zeker geen koorknaap ben houd ik me toch aan de verkeersregels, het al duur genoeg en ik heb geen zin in gezeik met de lokale hermandad. Maar af en toe wil je zo'n scooter eikel wel van zijn wannabee motor af trekken. Toch moet ik even later glimlachen als een scooterrijder door een bus vol in de de onverbrande dieselroet wordt gezet, dat zal hem leren ons af te snijden. Rond de lunch ben ik aan het zoeken voor een plekje aan het strand, maar dat valt nog niet mee. Kennelijk heeft men Italie nog vakantie en er scooters geparkerd zij aan zij zover het oog rijkt. Uiteindelijk gaan we voor een restaurant aan de andere kant van de weg. De motoren passen keurig op de parkeerplaats en op de menukaart staan lekkere broodjes. Lekker een cappacino er bij heerlijk, wat wil je nog meer. We laten het ons smaken en zijn lekker ontspannen. Voor de koffie pauze later in de middag herhaalt zich het scenario. Geen plek te vinden en toen we wat vomden bleek dat een carwash te zijn. Ik zorg er altijd voor om voldoende te drinken bij me heb. Niet veel later gaan we weer in de richting van Cogoleto. Rond zes uur arriveren we bij het hotel. Jeroen loopt naar binnen om te vragen over er nog plaats voor ons is. Jeroen komt lachend terug, de waard spraak geen woord over de Italiaanse grens en was een komisch gesprek. Jeroen verteld dat als hij het goed begrepen heeft we achterom kunnen parkeren en daar naar binnen en de lift nemen naar de kamer. Otto en ik kijken elkaar aan een lift lijkt ons onwaarschijnlijk. Maar op de aangewezen plek aangekomen hebben we inderdaad een mooie plek voor onze motoren en is er warempel een lift. Vlug ontdoen we ons van onze motorkleding en de korte broek en flipflops gaan aan. We halen wat te drinken aan gaan naar het zwembad. Bij het zwembad wordt Jeroen gestoken door een paardenvlieg van hel, het bloed zelfs. De zin om te zwemmen is voorbij, we gaan kijken of we wat te eten kunnen krijgen. Er worden twee maaltijden geserveerd en we kunnen aanschuiven. We kunnen niet vinden wat het kost of dat het bij de kamertarief in zit. Maar we hebben honger en we sluiten gewoon aan. Het eten smaakt goed en we hebben zelfs een toetje. Na de toetjes sluiten we af met een koffie. We verhuizen naar de bar we nog een kleeeiiiiin aperitiefje nemen. Bij de derde fles bier bekruipt me het gevoel dat er geen einde aan deze fles komt. Zou het zijn omdat er een afbeelding van een franciscaner op staat? Als ik het etiket wat beter bestudeer blijkt dat de inhoud van de fles geen halve liter is maar 66cl is, met drie flessen heb je dus net zo veel als een compleet six-pack achter je huig. Geen wonder dus. De laatste flessen bier hadden we trouwens zelfstandig uit de koeling achter de bar gehaald, de waard was nergens te bekennen. Toen hij even later toch kwam hebben we hem met handen en voeten verteld dat hij nog 3 flessen op onze rekening moest zetten. Daarna was toch echt tijd om even de foto's en video's van de camera's te halen en de tanden te poetsen
Vandaag slapen we lekker uit. Onze reserve dag gebruiken we voor een tripje naar Monaco. We redden het ontbijt nog maar net. De stemming zit er goed in, mijn klachten zijn bijna verdwenen. Om een uur of elf rijden we weg naar de boulevard. plan is de kustweg tot Monaco te volgen. Het is al behoorlijk warm, ik draag alleen een korte broek en een T-shirt onder de motorkleding. Flipflops zitten in de topkoffer voor in Monaco. We hebben de topkoffers trouwens zo leeg als mogelijk gemaakt zodat de helm en de motorkleding er in past. De motorjas staat op maximaal ventileren, dat is ook wel nodig. Halverwege stoppen we bij een uitzicht punt om een paar foto's te maken. We halen ook maar even wat te drinken bij het stalletje dat daar staat. Het uitzicht is echt genieten.
Je vergaapt je gewoon aan de grote schepen die hier in de baai liggen. Bij een van deze plezierjachten worden passagiers aan boord gebracht met een helicopter, lekker decadent. Opeens moet ik aan Gerard denken, jammer dat hij er niet bij kan zijn en ik heb ook medelijden met zijn situatie. Ik besluit hem te bellen, om te zeggen dat we hem missen. Gelukkig neemt hij op en we vertellen een stukje van ons avontur tot dan. We nemen weer afscheid en hangen op. Tijd om weer verder te gaan. We volgen de kustweg naar Monaco, naar mate we dichter bij ons doel komen des te drukker wordt het. Vlak bij Monaco rijden we de file in. In Monaco is het knetter druk. Overal staan scooters geparkeerd en krijg twijfels of we wel een parkeerplek gaan vinden. De politie is prominent aanwezig en hoewel wij beste brave borsten zijn, we extra attent op de verkeersregels. Komt er een motoragent gewoon in een overhemd voorbij rijden, lekker dan, wij in vol ornaat. In de haven vinden we een motorparking met plek voor drie motoren en nog gratis ook. Snel de motorkleding uit en de flipflops aan, inmiddels is het zeker 25 graden. Wij kijken eerst in de haven rond waar op dat moment een mega jacht door de bemanning achteruit wordt ingeparkeerd. Dat valt nog niet mee, het duurt erg lang en we besluiten dan ook hier niet op die treuzelaars te wachten.
We plakken wel een sticker dat we er geweest zijn, dat dan weer wel. We slenteren langzaam door de nauwe straatjes richting het kasteel. We bekijken verschillende souvenirshops om te kijken of ze misschien een badge voor ons hebben. En weldra hebben we ze gevonden, die gaan mee. Bij de ingang van de oprijlaan van het kasteel ruimen gemeentewerkers de restanten van de markt op. Wij zijn inmiddels toe aan het op peil brengen van de vocht balans en nemen plaats aan een van de terrasjes.
De bediening heeft er kennelijk geen zin in en net als we op het punt staan op te stappen komen ze dan toch de bestelling opnemen. Naast ons zit een jonge vrouw met een duidelijk oudere man, ik hoop maar dat dit haar oom of haar vader is, maar dan ze wel erg intiem. Maar goed de cola glijdt er in en omdat het daar niet zo gezellig was tekenen we gelijk af en lopen nog even de overdekte markthal door. Hier was niets bijzonders te zien en vervolgen wij onze wandeling naar het kasteel. In het kasteel hangen we de toerist uit en lopen shopje in en uit. In een van de smalle straatjes bestellen we een broodje met een frisje. Door de schaduw in de steegjes is daar prima uit te houden. Na het eten hebben we het wel weer gezien en slenteren langzaam weer terug naar de haven.
In de haven vergapen we ons nogmaals aan de grote jachten die daar zijn afgemeerd. Ik vraag mij af of het mogelijk is om legaal aan zoveel geld te komen, voor het zelfde geld zijn het allemaal zeerovers. We hijsen ons weer in de beschermende kleding en vertrekken snel om weer rijwind te krijgen, maar dat valt nog niet mee het is druk op het circuit. We rijden gewoon de kustweg terug naar ons hotel in Nice. Daar gaat de boel weer op slot en zo snel als mogelijk in kortebroek flipflops en T-shirt. We gaan weer naar het terras aan het strand want hoewel het bier duur is is het er wel prettig toeven. We bestellen gelijk zo'n gele rakker om het weggelekte vocht weer aan te vullen. Ik kijk een beetje rond over het terras en focus later op de horizon, want ik hoor het markante geluid van WOII gevechtsvliegtuig. Niet veel later krijg ik het toestel in het oog, het volgt schijnbaar laag over het water de kustlijn. We volgen het toestel nog even en we zien dat het nu weer in bocht beschrijft onze kant op. De camera's gaan in de aanslag en we weten het vliegtuig te filmen. Echt een gaaf gezicht. Bij schemering gaat de strandtent dicht en wij lopen weer terug naar het hotel. Voor het eten willen we ons toch wat beter kleden. Omdat we gisteren best wel lang naar een restaurantje gezocht hadden en het eten daar goed was besluiten we daar weer te gaan eten. Na het eten nog een koffie als toetje en dan weer terug naar het hotel. Morgen wacht ons een warme dag als we de kustweg naar Genua gaan volgen.
Na wederom een onrustige nacht wordt ik zwetend wakker. De temperatuur is duidelijk anders dan gisteren. Douchen en op naar het ontbijt. Het ontbijt is weer super! Ik ga even naar de apotheek om de voorraad paracetamol aan te vullen. Blijkt dat ze hier 1000 mg tabletten hebben, handig! Ik koop ook mondspoeling met een anti-bacteriële werking. Dat blijkt een gouden zet. Terug ik het hotel begin in gelijk met een keer spoelen, en oei oei wat prikt dat, dat moet gewoon goed werken. We pakken de spullen bij elkaar en halen de brommers uit de kelder van het hotel. Na het plakken van de sticker en afscheid te hebben genomen van de hotelier rijden we de route des grandes alpes weer op. We hebben gisteren niet getankt en na een poosje wordt tijd voor te tanken in Saint-Martin-Vesubie. Die naam alleen al. Het is ook tijd voor de koffie en we stoppen op wat lijkt op een marktplein. Het was even zoeken hoe we erop konden komen om de motoren in de schaduw te kunnen parkeren. Aan de overkant van het plein is een soort van restaurant waar we onder de parasol gaan zitten. Helaas hier geen foto's van en dat is raar want het was er erg mooi. Zo'n typisch zuid-Franse pleintje. We drinken op ons gemak koffie, vandaag slechts 150 km te rijden. Ik bestel nog een wafel, toe maar. Na afloop spoel weer met het mondwater, en voor mij gaat het steeds beter. Dat had ik dus veel eerder moeten doen. Na een uurtje stappen we weer op, we rijden weer een klein uur via mooie bergwegen die de contouren van de berg volgen en het lijkt wel of ze uit de berg gehouwen zijn. Rond lunchtijd komen we aan op de col du Turini. Deze col speelt ook een rol in de rally van Monte Carlo. We parkeren de motoren op de parkeerplaats ontdoen ons van de motorkleding en gaan bij het relais op het terras zitten. Het is 24 graden en zonder de motorkleding gewoon lekker. We bestellen een broodje met een glaasje fris er bij.
>Ondertussen zien we een kleine hagedis over de muur gewoon omhoog lopen. Hier nemen we wel de tijd om wat foto's te maken.
Na de lunch en foto's rijden we richting de laatste col van deze trip, de col de Sospel. Bij het naderen van de col is mijn navigatiesysteem van slag hij stuurt me verder de route op. Omdat we het waypoint van de col gepaseerd zijn. En dat klopt ook we zijn er onder door gereden we moesten nog hoger zijn dus. Dat betekend omdraaien, ik had het al vlug in de gaten dus we hoeven slechts een 100 meter terug naar de afslag te rijden. Daar rijden we verder omhoog. Na een poosje rijden we een tunnel in en na de tunnel stoppen de bordjes gewoon. En omdat ik rechtshandig ben sla ik rechts af. Truus begint te miepen dat ze wil herberekenen. Dat wil ik dus niet dus ik druk op "anuleren". We draaien weer om, rijden weer terug en daar staat het bord van de col. Niet te zien van de kant dat wij kwamen en bijna voor de uitgang van de tunnel. Dat maakte de verwarring dus. We zetten de motoren op de standaard want we kunnen dus niet verder voordat we een bewijs van onze aanwezigheid achterlaten. We plakken een sticker op het bord en Otto maakt een praatje met een Duitser die ookt even stopt voor foto's.
Eigenlijk is voor ons hier afgelopen, niet wetende wat voor moois er nog moet komen. De weg van vandaag was zeer indrukwekkend. Gisteravond hadden we besloten niet naar Menton te gaan, formeel eindigt de route des grandes alpes in Menton. Maar aangezien de hotels in Menton erg duur zijn hadden wij dus besloten naar Nice te gaan. Daar hebben we gisteravond via internet een hotel geboekt 100 meter van het strand, lekkah! Otto tikt op zijn navi het adres van het hotel in en dit keer leidt Otto het konvooi naar het zuiden. Via een verbindingsroute rijden we naar de D2204. Wat een parel van een weg. Dit is echt een onbekend juweeltje die je niet mag missen. We rijden rechtsstreeks door naar Nice, we stoppen niet meer voor koffie omdat het nog maar een korte afstand is. De D2204 heeft een afdaling via 20 haarspeldbochten echt mooi! Naar mate dat we dichter bij Nice komen is er meer bebouwing en wordt het steeds drukker. Rond 17:00 uur komen we aan bij het hotel. We parkeren de motoren voor het hotel op de stoep. We halen de spullen die we nodig hebben uit de koffers en sluiten de boel goed af. Daarnaast zetten we motoren met kettingen aan elkaar vast. Snel brengen we de spullen naar onze hotelkamer. We hijsen ons in de het campingsmoking, korte broek, t-shirt en teenslippers en nemen de lift weer naar beneden. We moeten natuurlijk met onze tenen de middelandse zee voelen. We gaan op het strand terras zitten, want we hebben gezweet met het motorpak aan en dat moeten we natuurlijk aanvullen.... uiteraard met bier. Gezien de prijs van het bier nippen we aan onze biertjes. Jeroen gaat trouwens iets verder dan met z'n tenen in de zee. Hij gaat een stukje zwemmen. Ik was dat ook van plan maar het temperatuursverschil was mij te groot. Dus de ouwe mannen kijken vanaf het terras toe hoe onze benjamin de golven trotseert. Tijdens de schemer lopen we terug naar het hotel. We trekken weer wat meer bedekende kleding aan om te gaan eten. We eten pizza bij een restaurantje vlak bij het strand. Na het eten kopen we bij de supermarkt nog wat te drinken voor op de kamer. Terug in het hotel moeten natuurlijk de filmpjes en foto's weer veilig worden gesteld op de laptop en op de externe harde schijf.
Na een wat onrustige nacht schreeuwt de wekker moord en doodslag, het is tijd om op te staan. Langzaam kom ik overeind en ga eerst mijn behoefte doen, first things first. Daarna loop ik naar het balkon om naar buiten te kijken en pfff het regent. Daar worden we niet vrolijk van. Om beurten handelen we ochtendritueel in de badkamer af. Ondertussen de spulletjes weer in de binnentassen stoppend zodat we na het ontbijt gelijk van pleitmans kunnen. Terwijl we de trap aflopen richting het ontbijt ben ik benieuwd wat ons dat gaat brengen. Want enerzijds prijzen ze zichzelf als uitvalsbasis voor motorrijders aan en anderzijds, het blijven Fransozen. En eerlijk is eerlijk ze hebben zelfs parkeerplaatsen voor motoren. In de eetzaal aangekomen zien we een uitgebreid ontbijt buffet en zelfs de koffie is goed te drinken. Mijn kaak is er niet beter op geworden dus ik tik eerst twee paracetamol weg. Vervolgens maak een bekertje yoghurt meester. Daarna haal ik wat fruit altijd goed voor de vitamientjes. Na het ontbijt haal ik eerst de binnentassen op om deze in de koffers te stoppen. Een ander stel motorrijders is al vertrokken dus ik kan goed bij de zijkoffer. Daarna weer naar boven om de motorkleding en de regenkleding aan te doen want het regent nog steeds. Beneden staat een leuke jonge dame van het hotel klaar met een handoek voor ons om het zadel droog te maken, niet slecht die service. Dus dit hotel, hotel Edelweis in Briancon is een aanrader. Bij de eerste gelegenheid tanken we de motoren af, daar moeten we de hele rit mee kunnen doen. We gaan weer verder in zuidelijke richting. Hoewel het regent is het goed te rijden. De weg slingert zich door het bergachtige gebied, onderweg zijn er veel kleinde dorpjes die zich aan de weg uitstrekken in een typische lint bebouwing. Rond koffietijd stoppen in Guilestre, we parkeren de motoren op het kerkplein tegenover de kroeg "Le Pub". Daar gaan we onder het afdak zitten en bestellen een bak koffie. Onder het afdak hoeven we niet onze motorkleding af te pellen en kunnen zicht houden op onze motoren. Als goed katholiek ahumm.... weet ik natuurlijk dat tegenover de kerk bijna altijd een kroeg is. En dat vele kerkgangers de kerk niet hebben gehaald :) En hoewel het slecht weer is zijn we toch in een goed humeur. De regen valt ansich nog wel mee. Na de koffie stappen we weer op het is zowaar even droog. We rijden richting zuiden en over niet altijd te lange tijd heb ik een vraagteken op route in de navi staan. De vraag is: rijden we nog de Col de La Bonette omhoog of gaan we verder richting zuiden. Maar eerst nog een lekker stukje sturen. In het dorpje zie ik bakker en we stoppen even kort om te kijken of daar kunnen lunchen, maar jammer de bakker is gesloten en er is geen plek om even te zitten en dus geen koffie. We rijden verder en komen in Jausiers aan daar stop ik even kort op een parkeerplaats of grote bushalte om met Otto en Jeroen te overleggen wat we doen met de col de La Bonette. We besluiten ondanks het weer deze omhoog te rijden, we zijn er nu wie weet wanneer we weer in de gelegenheid zijn. We spreken ook af om kijken waar we kunnen lunchen. Maar ietsjes verder in Jaustiers zien we aan de afslag naar de col de La Bonette een restaurantje. We stoppen en we zetten de motoren op de bok. Bij het restaurant kunnen we weer buiten zitten, de temperatuur is gestegen en het is lekker. Ik heb eigenlijk niet veel honger en zou voldoende hebben met een broodje maar dat staat niet op de menukaart. Er staat wel een crock monsieur op, die bestel ik dan maar. Even later komt de ober die ergens in de hippie tijd is blijven hangen met een gigantisch bord patat en sla. Oh ja er lag ook ergens een tosti. Tot zover klein gerechtje, dacht al dat 9 euro best veel voor een tosti is. Wel laten het ons dan maar goed smaken. Na ongeveer een uurtje stappen we op. We draaien richting oosten, richting Italië om de col de la Bonette op te rijden. De weg stijgt sterk en onderweg zien we oude militaire bouwwerken. We zien een schaapsherder met een grote schaapskudde die de berg af komt. Naar mate dat we hoger komen wordt het weer slechter. Met name de wind wordt steeds straffer. Tot het moment dat we bijna de top hebben bereikt, op dat moment kunnen we nog nauwelijks onze motoren overeind houden. Op dat moment neem ik samen met Otto het besluit dat het mooi is geweest en dat we omdraaien om weer naar beneden te rijden. Op de weg terug kalmeert het weer wat en na een tijdje moet ik stoppen voor een sanitaire stop. We stoppen bij een restaurant dat lager dan de weg ligt. Het restaurant blijkt gesloten, jammer we hadden ook gehoopt een batch van deze col te kunnen scoren. Maar de blaas moet toch leeg en dus zoek ik een plekje waar ik waarschijnlijk niemand tot last zal zijn. Daarna stappen we vlug weer op richting Valberg. We passeren het restaurant en slaan links af. We volgen de doorgaande weg de D902 naar col de la Cayole, echt een mooie slingerweg. Het begint weer te regenen en boven stoppen we kort bij het monument en nemen foto.
We maken nog een praatje met een man die op de parkeerplaats staat met een camper. Hij is vanuit de warmte toch naar buiten gekomen om met ons een praatje te maken. Hij blijkt ook motor te rijden en zou hier ook wel willen rijden. Maar nu is hij met de camper op vakantie. Na een kleine 10 minuten rijden we verder richting Valberg. Het gaat nu stevig bergaf. Inmiddels is het ook tijd voor koffie geworden. Boven op de col was er geen restaurant en ergens in de afdaling zie ik een restaurant met een grote tent ervoor. Aangezien het nog steeds regent lijkt het me goed daar dan te stoppen voor koffie. Het restaurant blijkt Relais de la Cayole te heten. We krijgen een lekkere bak koffie om de kern temperatuur weer wat op te krikken. De koffie is net geserveerd als er nog twee motorrijders stoppen die vanaf de andere kant kwamen. Zij stopte eigenlijk alleen om de regenkleding aan te trekken. Ook Nederlanders blijkt. Ik help één van de twee met zijn regenoveral goed te doen en hij verteld dat zij vanuit het zuiden komen en nu net de regen in rijden. Voor ons een goed teken, voor hun niet zo. Maar helemaal er op vertrouwen doe ik niet, ik houd mijn fleece aan als we weer vertrekken. Niet veel later blijkt dat helemaal verkeerd te zijn. Eenmaal helemaal afgedaald het dal in is het daar zo'n 25 graden, da's best wel warm met je regenkleding met daaronder je motorkleding en daaronder nog een fleecevest. Dus vlug stoppen om dat allemaal uit te pellen. We staan naast een bergrivier, het is hier echt mooi. We nemen wat foto's en rijden weer verder.
In Guillaumes verlaten we de D902 om over de D28 naar de Col de Valberg te gaan. Dit is een weg die uit de rotswand lijkt gehouwen met rechts een rivierbedding. De weg volgt de grillige contouren van de berg. Helaas is ook het wegdek grillig en na een poosje meldt Otto dat hij er niet vrolijk van wordt. Gelukkig is het hotel niet meer ver weg. Op de col de Valberg stoppen we voor het plakken van de hornets sticker en wat foto's.
Ze worden wel bekeken die stickers want de website heeft bezoekers uit de omgeving waar we gereden hebben. Na slechts enkele kilometers rijden we Valberg binnen. Valberg kent zijn hoogte momenten waarschijnlijk in de winter, het is echt een skioord. Bij het hotel aangekomen informeren we naar kamers en we hebben weer mazzel er is nog een vier persoonskamer voor ons vrij. We mogen de motoren in de kelder van het hotel parkeren. Vlug zetten we de brommers binnen neer en zeulen met onze bagage naar boven. Vlug de motorkleding uit want het is behoorlijk warm. Ik kan wel een douche gebruiken. Na dat we gedoucht hebben gaan we op zoek naar wat te eten. In het dorp vinden we grilrestaurant waar meer mensen zitten. Er vanuit gaande dat dit een goed teken is gaan wij ook naar binnen. En inderdaad is het er gezellig, de menukaart ziet er goed uit en de prijzen zijn schappelijk. Ik bestel dit keer pasta, want daar heb ik zin in. Uiteraard een bier erbij om de keel te smeren, niet dat dat nodig is want ik ga niet zingen. Na het eten slenteren we terug naar het hotel. Jeroen en Otto nemen nog een afzakker in het hotel, ik had een onrustige nacht gehad en sla dit keer over en ga met twee paracetamol naar bed.
